Ziya'ya n'olmuş?

bu Ziya’ya n'olmuş?

iki gündür katiyen kanat çırpmıyor

yine de ben her seferinde senin güzelliğinden

yani paramparça

yani gözlerinden bahsettiğimde mesela

dünya aniden güzelleşiveriyor

yani dudağının kıvrımlarından da

saçının dalgalarından da bahsetsem

ve gülüşümü bordoya boyayan

tırnak boyalarından

bir bakanın, bir zaman kendine gelemeyeceği bakışlarından

seninle birlikte güzelleşiyor

parmaklarının parmaklarımın arasında kendine yer yatağı yapışından

kızgınlığından

acılarından
ve kaşlarını çatışından

kederli bir derbeder okuyuşundan

hele de cilveli bir göz vuruşundan

bahsetsem,

hızla güzelleşiveriyor dünya

yani bir bütün olarak da

fazlası neyse ama

eksikleriyle de

bir akşamüstü zamansızlığında 

elimde solan nergislerle

bir güz evveli ikindisi unutkanlığında

kursağımdaki heyecanla

yine de sana dokunduğu yerinden güzelleşiveriyor dünya

ve belki dönüşümle,

benzerlikleri değiştirmekle,

daha önce hiç benzemediği bir şeye benzemekle,

Günay'da rakıyı sek içmeye başlamakla

saçlarına dökülen yağmurdan kıskanmaya başlamakla

çok uzak bir yerin, çok uzak bir zaman kadar uzak olmadığını anladığında

özlemeye başlamakla

geçmişi bir kenara bırakıp

onun yerine evveliyatı kullanmakla

karanfillerin yerini papatyaların almasıyla da hatta

zamanın asla yeterince bol olmayacağını anlayıp

uykuyu bırakmakla

seninle gelemediğinde onunla kalmakla

-yani diyorum ki bu Ziya’ya n’olmuş?-

ve belki de 

benzersiz bir şeyi sevip benzemekten utanmakla

diyorum ki,

sana dokunduğu yerinden güzelleşiveriyor dünya

-şubat, 2014. / Bodrum.